جلیل روشندل
در بهمن ماه ۱۳۸۹ و به دنبال جنبش اعتراضی مردم تونس و مصر حکومت حسنی مبارک سرنگون و متعاقب آن پس از یک دوره آشفتگی محمد مرسی به قدرت رسید. در ادامه این دوره از آشفتگیها در مصر بود که رویداد کوچکی محاسبات جدیدی را وارد نگرش استراتژیک ایران کرد و آن عبارت بود از امکان سفر ناوگان جنگی ایران برای یک بازدید دوستانه از کشور دوست و متحد سوریه. تنها راه تحقق این موضوع عبور ناوگان جنگی ایران از تنگه سوئز بود.
ناوهای ایرانی و کانال سوئز
پس از وقوع انقلاب بهمن ۵۷ هیچ نوع کشتی ایرانی از کانال سوئز عبور نکرده بود و هرچند برطبق قوانین مصر عبور کشتیهای جنگی دیگر کشورها به شرط عدم وجود جنگ بین مصر و آن کشورها بلامانع است ولی در هر حال اجازه عبور باید توسط وزارت دفاع مصر مورد تائید قرار میگرفت. به دنبال قطع رابطه دیپلماتیک از سال ۵۷، روابط دو کشور فقط از طریق یک دفتر حافظ منافع اداره میشد. ولی مصر در وضعیت آشفتهای بود و سرانجام اعلام شد که با درخواست عبور کشتیهای جنگی ایران موافقت کردهاست. البته ایران در درخواست خود تصریح کرده بود که کشتیها هیچگونه سلاح اتمی و شیمیایی حمل نمیکنند. سرانجام کشتیها عصر روز اول اسفند ۱۳۸۹ پس از پشت سر نهادن دریای سرخ، از کانال عبور کردند و راهی بندر لاذقیه سوریه شدند.