علیرضا ثقفی
• هر چند که کمک های مردمی در این زلزله و در زلزله های قبلی، بخشی از الام مردم را تسکین و همبستگی میان مردم را افزایش داده؛ اما تامین نیازهای اولیه آسیب دیدگان زلزله تا زمانی که دوباره بتوانند به زندگی عادی برگردند، حل اساسی مشکل و جلو گیری از خسارات آینده، مساله ای است که در سطح کلان باید حل شود و همراهی مردم نباید بهانه ای شود برای از زیربار مسوولیت شانه خالی کردن مسوولان ...
بار دیگر زلزله ای مهیب، گوشه ای از این مرز و بوم را ویران کرد. جان هزاران نفر را گرفت و دهها هزار نفر را بی خانمان کرد در دنیای کنونی، زلزله رویدادی طبیعی است، اما به واقع سبب مرگ و ویرانی زندگی ها نمی شود، نابرابری و بی عدالتی در توزیع ثروت و منابع است که ویرانی و مرگ و نیستی جانهای بسیاری را به دنبال می آورد. جدال غارت و چپاول با جان انسانها در بحران هایی مانند زلزله فقط نمایان تر می شود و در این جدال، آنکه سرمایه ای ندارد، اولین قربانی خواهد بود.
در پنجاه سال گذشته ۷ زلزله ویرانگر در محیط جغرافیائی ایران اتفاق افتاده است که عبارتند از :
۱- زلزله بوئین زهرا در استان قزوین
۲- ۱٣۵۱ زلزله قیر و کارزین در استان فارس
٣- ۱٣۵۷ زلزله طبس در استان خراسان
۴- ۱٣۶۹ زلزله رودبار در استان گیلان
۵- ۱٣٨۲ بم در استان کرمان
۶- ۱٣۹۰ زلزله اهر و ورزقان در تبریز
۷- ۱٣۹۶زلزله سر پل ذهاب در استان کرمانشاه
علاوه بر آن زلزله های کوچک تری نیز اتفاق افتاده است که هرچند به وحشتناکی این هفت زلزله مهم نبوده است اما در جای خود ویرانی هائی را به بار آورده است که سبب بی خانمانی و کشته و معلول شدن عده ای از مردم شده است.
نگاهی به این لیست به ما نشان می دهد که به طور متوسط هر ٨ سال یکبار یک زلزله ویرانگر حدود ۷ ریشتری در یکی از نقاط کشورمان اتفاق می افتد که هزاران و گاه ده ها هزار نفر را به خاک