عبدالرحمن رشید
مسابقه برقراری ارتباط با دمشق بین رهبران کشورها، از جمله سودان و ترکیه، کاملاً با تحولات سیاسی جاری هماهنگ است و رویی دیگر از قبول امر انجام شدهاست. در واقع ترکیه تلاش برای نزدیکی به رژیم اسد را از یکسال پیش آغاز کرد و در سیاست جدید خود که مبتنی بر ایجاد روابط با ایران و دست کشیدن از معارضان سوری است سعی میکند پل جدید با دمشق بزند.
حقیقت این است که معارضان سوری را رژیم اسد یا مزدوران ایران یا نیروی هوایی روسیه غلبه نکردند و از بین نبردند بلکه این آنکارا بود که معارضان را ناکار کرد. نزدیکی ترکیه به ایران و روسیه و دست کشیدن از تحولات سوریه منجر به فروپاشی معارضان سیاسی و مسلح شد زیرا ترکیه یگانه پشتیبان و هماهنگکننده آنان از آغاز انقلاب مردم سوریه در سال ۲۰۱۱ بود.
عدم استمرار حمایت ترکیه از معارضان مسلح سوری به بهانه اختلاط میان آنان و بنیادگران جهادگرا باعث شد که تمام هماهنگی تاکتیکی و لجستیک معارضان برهم خورد و تنها مزدورانی باقی بمانند که آلت دست ترکیه حساب میشوند. از سوی دیگر آنکار بسیاری از معارضان برجسته سوری را از ترکیه بیرون راند و اجازه اقامت آنها در استانبول را ملغی کرد.
شاخصهای تاسف آور دیگری از سیاستهای ترکیه در سوریه به چشم میخورد که نشانه از نزدیکی آن به رژیم تهران و دمشق دارد به ویژه اینکه این کشور مخالف حضور نظامی آمریکا در سوریه و شرق الفرات است. البته هر چند بهانه ترکیها در عدم حمایت از معارضان حضور کوردها است، و البته این بهانه تا حدودی راست است، اما این مسئله به هیچ عنوان نمیتواند توجیه کننده این میزان از نزدکی بین ایران سوریه و ترکیه باشد امری که تنها میتواند سیاست جدید ترکیه برای تغییر