کلیر بِیتس
مارتین لوتر کینگ روز ۲۸ اوت سال ۱۹۶۳ با سخنرانی معروفش، «رؤیایی دارم»، در مقابل جمعیتی ۲۵۰ هزار نفری توانست به نمایندهی حقیقیِ «جنبش حقوق مدنی» تبدیل شود. با پخش شدنِ این سخنرانی از تلویزیونی که میلیونها بیننده داشت، صدایش به شکلی به گوش مردم آمریکا رسید که با گذشت بیش از پنجاه سال همچنان طنین بلندی دارد.
راهپیماییِ بزرگی که مارتین لوتر کینگ در آن سخنرانی کرد به همت مجموعهای از گروههای فعال حقوق مدنی و به عنوان تظاهراتی برای حقوق برابر در واشنگتن برگزار شد. در سال ۱۹۶۳، سیاهپوستان آمریکا در سراسر این کشور در معرض تبعیض نژادی قرار داشتند. این تبعیض به ویژه در ایالتهای جنوب آمریکا که آنها را طبق قانون و به اجبار از سفیدپوستان آمریکایی تفکیک میکردند بیشتر به چشم میخورد. سیاهپوستانی که در آن دوران جرئت میکردند برای برابری نژادی به پا خیزند ممکن بود از سوی نیروهای کو کلاکس کلان که به خانهها و کلیساهای آنها تجاوز میکردند، مورد حملات نژادپرستانه قرار بگیرند.
آن راهپیمایی به نقطهی اوج اعتراضهای آن دوران علیه نژادپرستی تبدیل شد. این اعتراضها از سال ۱۹۵۵ و زمانی که رزا پارک، زن سیاهپوست خیاط، حاضر نشد صندلی خود در اتوبوس را به یک مسافر سفیدپوست بدهد، آغاز شد. این اقدام او انگیزهای برای به راه افتادن