سوسن الشاعر

^{درگذشته اشغال کشورها و استعمارشان برای تسلط بر منابع آنها بود و انتقال آن منابع به منظور تأمین رفاه مردم کشورهای اشغالگر و استعمارگر صورت می‌گرفت. یعنی هدف اصلی رفاه و شکوفایی تجارت و افزایش منابع جدید که صرف بهبود سطح معیشت ملت‌های استعمارگرمی‌شد.}

^{مردم آن کشورها از راه و روش کشور خودشان درتوسعه طلبی و استعمار حمایت می‌کردند چرا که بهره بردار اصلی خودشان بودند. مردم بریتانیا از نعمات کشورهایی که دولت بریتانیااستعمار می‌کرد بهره می‌بردند، از هند در شرق تا امریکا در شمال و جنوب کره زمین مانند نیوزلند و استرالیا. همه آن درآمدها بر زندگی مردم انگلیس اثرمی‌گذاشت. همین طور مردم دو کشور هلند و فرانسه که نفوذشان در قاره افریقا و ساحل دریای مدیترانه تا شرق آسیا گسترده شد. اما تفاوت واقعا خنده‌دار اتفاقی است که عکس آن در وضعیت توسعه طلبانه و استعماری ایران اتفاق می‌افتد؛ هر چه نظام ایرانی توسعه طلبی و نفوذ بیشتری در خارج از مرزهای سیاسی‌اش پیدا می‌کند، مردم ایران فقیرتر می‌شوند. نظام ایرانی به گسترش نفوذش تا دو دریای سرخ و سفید مباهات می‌کند، و با اسلحه برچهار کشور عربی تسلط یافته مباهات می‌کند. این سیاست بدون شک بر سطح رفاه مردم ایران اثرمی‌گذارد. پس از ماجراجویی‌های «نظام» که به دریای مدیترانه و دریای سرخ رسیده، چه سود؟ از پول‌هایی که نظام ایرانی صرف «حزب الله» لبنانی کرد مثلا نتیجه‌ای عاید ایرانی‌ها شد؟ یا پول‌هایی}

علی افشاری

^{سفرهای مکرون به ایران، آمریکا و روسیه و گفت‌وگوهای او بدون نتیجه نخواهد بود، اما به نظر می‌رسد مقصد اقدامات دولت فرانسه در نهایت نتقال آرام به توافق تازه است که در نهایت جایگزین برجام می‌شود}

توافق هسته‌ای ایران و ۵+۱ که بعد از خروج امریکا دچار بحران شده، در آستانه مرگ کامل قرار گرفته است. بازگشت تحریم‌های یکجانبه آمریکا که مزیت‌های برجام را برای جمهوری اسلامی به حداقل رسانده و عملاً اروپا را ناتوان از انجام تعهداتش کرده است از یک سو، و کاهش تعهدات مرحله‌ای جمهوری اسلامی از سوی دیگر، برجام را به کالبدی نیمه جان بدل ساخته است.

^{حال در شرایطی که پنجره فرصت‌ها رو به بسته شدن است و تنها محفظه کوچکی باز مانده، دولت فرانسه و بخصوص امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور این کشور، می‌کوشند برجام را نجات دهند. البته موشکافی مواضع مکرون و دولت متبوعش نشان می‌دهد هدف}

ممدوح المهینی

^{ترامپ تصمیم خود را برای اقدام نظامی علیه ایران گرفته بود، اما پس از آن یک ژنرال [آمریکایی] در شبکه فاکس‌نیوز گفت که شاید پهپاد آمریکایی به اشتباه سرنگون شده، تصمیم را به تعویق انداخت. این ژنرال جاک کین نام دارد و شخصی است که رئیس‌جمهوری آمریکا به نظراتش اعتماد دارد و او نیز با رئیس‌جمهوری تعارف ندارد و حتی زمانی که ترامپ پس از گفت‌وگو با اردوغان، تصمیم به خروج از سوریه گرفت، از او به شدت انتقاد کرد.}

^{به نظر می‌‌رسد، بدون اینکه هماهنگی انجام شود، روایت ارائه شده از سوی دو طرف ساختگی باشد. ژنرال می‌داند که سرنگونی پهپاد سهوی نبوده، اما بهانه‌ای برای ترامپ، که خود هم این حقیقت را می‌داند و دنبال راه خروجی امن [از این داستان است]، تراشید. ژنرال مورد علاقه ترامپ در زمان مناسب، بهانه‌ مناسب را برای او مهیا کرد، زیرا که همگان می‌دانند که رئیس‌جمهوری آمریکا نمی‌خواهد وارد جنگ شود و در میان انبوهی از اظهار نظرها و توئیت‌های متفاوت، تصمیم درست را اتخاذ کرد.}

^{پس از تصمیم ترامپ [در به تعویق انداختن حمله به ایران]، غرور رئیس‌جمهوری آمریکا جریحه‌دار شد و به ویژه پس از آنکه دشمناش با احترام اما به شکل توهین‌آمیزی از او انتقاد کرده و او را با خلفش اوباما مقایسه کردند. ترامپ با انتقاد از اوباما و توصیف او به عنوان فردی ضعیف و ترسو، برای خود آوازه مردی قدرتمند ساخته بود، اما منتقدان ترامپ موضع او در قبال ایران را به موضع اوباما در قبال سوریه تشبیه کردند، زمانی}

^{"پی‌آمدهای مثبت و منفی آن"}

^{کامران امین آوه}

^{• محتوای هر گونه توافقنامهای میان نیروهای انقلابی و حکومت مرکزی بر اساس ظرفیت قدرت و توانایی طرفین مشخص میشود و بایست این موضوع را در نظر گرفت که طرفین برای رسیدن به خواست و اهداف خود حاضر به کنار گذاشتن چه چیزهایی هستند؟ آیا حکومت اسلامی ایران آمادگی و ظرفیت ایجاد فضای آزاد سیاسی، تغییر قانون اساسی و حذف نهاد ولایت فقیه و غیره و در واقع اسکلت و ستونهای قدرت خود را دارد؟ به باور نگارنده این سطور این امر بسی محال مینماید ...}

^{در این اواخر مساله نشست نمایندگانی از "مرکز همکاری احزاب کردستان ایران" با نمایندگان جمهوری اسلامی با میانجیگری بنیاد غیر دولتی حل منازعه "نورف" در نروژ، سبب واکنش‌هایی چند از سوی برخی از احزاب و شخصیت‌های ایرانی و کردستانی شده است. متاسفانه موضعگیری‌ها، شیوه برخورد و استدلالات برخی از آنها، به خصوص در وبسایت‌ها و شبکه‌های فیس بوک و غیره گاهی با توهین‌ و وارد کردن اتهامات سنگینی چون خیانت و سازش به این احزاب همراه بوده است.}

^{اطلاعیه‌هایی که از سوی مرکز همکاری احزاب کردستان ایران در این رابطه منتشر شده است، تا حدی مبهم و ناکافی بوده، ضمن اظهار بی اعتمادی به اهداف و نیت‌های طرف}

^{منصور امان}

^{باج گیری اتمی و هدف هایش}

^{تجاوُز رژیم ج.ا از مرز توافُق شده غنی سازی، یک پرونده کُهنه را بازگشایی و شرایط تازه ای را به وجود می آورد. در مُعادله ای که رهبران رژیم ولایت فقیه روز گذشته ایجاد کردند، مسیر حل مُسالمت آمیز بُحران به یاری ابزارهای دیپلُماتیک هر چه بیشتر به دوردستها رانده شده و دستیابی به آن سخت تر و پیچیده تر گردیده است.}

^{حاکمان ج.ا با این گام نابخردانه، کشور و مردُم ایران را دوباره به نُقطه ای پرتاب کرده اند که تا پیش از توافُق هسته ای وین در چهار سال پیش بدانجا کشانده بودند. آنها در یک فرآیند مُخرب و ضد میهن و مردُم، جامعه را به دامان یک بُحران ویرانگر بین المللی افکندند و تنها پس از هدر دادن آخرین سکه ذخایر کشور به پای پروژه اتُمی و رساندن کارد به اُستخوان مردُم، حاضر به عقب نشینی از آن شدند.}

^{با این حال بازگشت به عقب به مفهوم از سر گیری بازی با سناریوی پیشین نیست. در فاصله ای که رژیم مُلاها موریانه وار فعالانه مشغول تُهی کردن مضمون توافُق با طرفهای خارجی اش بود، مُعادلات بین المللی نیز دگرگون گردیده اند. در آمریکا دولت دیگری فرمان می راند که در برابر سیاستهای شریرانه مُلاها رویکرد سختگیرانه تری را پیش گرفته است. همچنین، تعادُل مُوازنه در جهان غرب به سود سنگین تر شدن کفه آمریکا}

^{رحیم سرخی}

^{دانشگاه کارلتن، اوتاوا، کانادا}

^{امروزە دیگر در زبانشناسی اجتماعی، موضوع تک زبانگی قابل بحث نیست و زبان کاملا با هویت، فرهنگ و تمایلات ایدئولۆژیک ملیتی سخنگویانش درهم تنیدەاست. همین امرهم موجب شدەاست کە همچون مباحث کلان دیگر علوم اجتماعی و فلسفە، زبان هم موضوع روز متخصصین و غیر متخصصین شود. اگرچە برخی از روشنفکران ایرانی بە ایران بە عنوان یک واقعیت تاریخی توسعەیافتە می‌نگرند، اما با توجە بە اینکە کشوری چند ملیتی و چند زبانە است، هموارە با چالش‌های هویت خواهانە و ملی خلق‌ها روبەرو بودە و حکومت‌های حاکم بر ایران از طرف نهادها و رسانەهای دولتی، بدون در نظر گرفتن حقوق سیاسی، اقتصادی و ملی سخنگویان این زبان‌ها، بە ناچار و یا بنابر مصالح سیاسی حکومتی (مانند دهە فجر) و منافع جناحی (همچون انتخابات نمایشی) تن بە کاربرد محدود زبان ملیت‌ها دادەاند، یا برای بازتولید قدرت خود از آن بهرەبرداری ابزاری کردەاند.}

^{جای بسی تعجب این است کە اکثر روشنفکران ایرانی خواستە و ناخواستە آرمانگرایانە در تلاش‌اند تا برساخت دولت ملت فعلی ایران را با تمام ارتجاع و فسادی کە بە آن آبستن است، در برابر توفان تحولات منطقەای و جھانی کە رو بە تکثر و چند زبانگی و چند ملیتی دارد، پاسداری کنند. درحالیکە زیر پا نهادن حقوق کامل زبانی ملیت‌ها هموارە با سرکوب شدید سیاسی آنها همراه بودەاست، روشنفکرانی چون آقایان سید جواد طباطبایی، علیرضا علوی تبار واحسان شریعتی هرچند گاها با استبداد سیاسی در ایران در چالش بودەاند، اما همزمان آن را بە سرکوب ملیت‌های دیگر ساکن در ایران و همسایەهایشان تشویق و حمایت کردەاند. اینان هنوز متوجە نشدەاند کە دو عنصر زبان فارسی و مذهب شیعە همچون ارکان هویت دولت ملت ایرانی حتی بر پاسدار قاضی‌پور، نمایندە مجلس رژیم هم تأثیر نداشتەاست. اساسا چنین فردی با طرح خواستەهای مشخص هویتی ترکان آذری بە مجلس}

^{امکان‌ها و ابهام‌ها}

خالد توکلی

^{1. هر گاه سخن از مذاکره میان احزاب اپوزیسیون کرد با دولت جمهوری اسلامی ایران به میان می‌آید بلافاصله این پرسش به ذهن متبادر می‌گردد که آیا زمینه و موضوعی برای مذاکره وجود دارد تا برای آن میزی مهیا گردد، همه دور آن بنشینند و تلاش کنند مسائل و اختلافات خویش را به شیوه مسالمت‌آمیز و از طریق گفت‌وگو حل کنند؟
اگر فرض کنیم طرفین درگیر به هر دلیلی، نشستن بر سر میز مذاکره را قبول کنند و در این جهت گام‌های عملی بردارند، آیا مذاکره به نتایجی می‌رسد؟ برای پاسخ به این پرسش، کافی است از یک سو به ساختار حقوقی و هم‌چنین حقیقی نظام سیاسی ایران و از سوی دیگر به مطالبات و آرمان‌های احزاب کرد نظری بیافکنیم، به سادگی به این نتیجه ناامیدکننده و در عین حال قطعی می‌رسیم که مذاکره میان حاکمیت و کردها سرانجامی نخواهد داشت. اگر حاکمیت سیاسی ایران، احزاب را برای مذاکره دعوت کند، دو حالت برای روند مذاکره قابل تصور است: احزاب با مطرح‌ساختن آرمان‌ها و شعارهای حداکثری بر سکولاریزه‌شدن حاکمیت، آزادی احزاب، آزادی زنان، فدرالیسم (با خوانش خاصی که دارند)، اقتصاد سوسیالیستی و ... تأکید دارند و احتمالاً این مطالبات را بر سر میز مذاکره خواهند گذاشت. ناگفته پیداست هیچکدام از این خواسته‌ها در چارچوب قانون اساسی ایران که به لحاظ حقوقی طبیعتاً باید مبنای رفتار حاکمیت سیاسی ایران باشد، قابلیت گفت‌وگو و مذاکره را ندارند. در واقع فاصله و اختلاف میان اپوزیسیون و دولت جمهوری اسلامی ایران به قدری عمیق و گسترده است که امکان یافتن موضوعی مشترک برای بحث بر سر آن وجود ندارد. در حالتی دیگر، فرض بر این است: احزاب برای اعلام حسن نیت و استقبال از فراخوان مذاکره، به حداقل‌ها اکتفا}