هانا کاویانی
انتخابات ریاست جمهوری گذشته، در سال ۹۲، در شرایطی برگزار شد که نامزدهای آن انتخابات، با ایرانی مواجه بودند که یکی از مهمترین دغدغههای روزمرهاش مشکلات اقتصادی بود. مشکلاتی که در آن زمان با توجه به تشدید تحریمهای بینالمللی در رابطه با برنامه هستهای ایران، شکلی پیچیدهتر به خود گرفته بود. از همین رو هم یکی از بحثهای داغ مبارزات انتخاباتی و مناظرات تلویزیونی در سال ۹۲، معطوف به موضوعی شد که به جای فضای داخلی ایران، سیاست خارجی این کشور را در بر میگرفت. حسن روحانی رئیس جمهوری کنونی هم از این قاعده مستثنی نبود. او که در سالهای اولیه پرونده هستهای ایران، مذاکرهکننده ارشد با قدرتهای جهانی بود، حال به صحنه انتخابات ریاست جمهوری قدم گذاشته بود و میگفت آمده است تا بحران پیرامون برنامه هستهای ایران را خاتمه دهد.
حسن روحانی در سال ۱۳۹۲: «توسعه اینطور به دست نمیآید که یک پیچ را درست کنیم، بعد کارخانه توسعه به دلیل یک پیچ بخوابد. باید پیچ درست شود، کل کارخانه هم حرکت کند. این خیلی تدبیر میخواهد. ما راه حل این را در برنامه دولت تدبیر و امید داریم که چگونه با هزینه کمتر بتوانیم توسعه را ادامه دهیم، بتوانیم فناوری را حفظ کنیم، و بتوانیم انشاالله تحریم را بشکنیم. البته این بحث یک ماه و دو ماه نیست، آنهایی که میگویند ما اگر رئیس جمهور شدیم، چند ماه بعد تحریم را میشکنیم، شاید ندانند دنیای امروز چقدر پیچیده است؛ ولی باید تحریم را بشکنیم و این کار شدنی است و برای این کار ما نیاز به وحدت و اجماع داریم».
حسن روحانی از جمله با وعده دستیابی به راهحل برای پرونده هستهای ایران و رفع تحریمهای