مهدی مظفّری، استاد ممتاز علوم سياسی در دانمارک
جهان امروزی با آهنگی تند به سوی "جهانی شدن" يا به عبارت متداول گلوباليزاسيون در حرکت است که پيدايش دورنمای "تمدّن جهانی" را نويد می‌دهد. يعنی عصر ما عصر جهانی شدن است. حال، اين "جهانی شدن"چيست که جهان به سوی آن سير می‌کند. در يک تعريف ساده و فشرده، می‌توان "جهانی شدن" را در يک کلام به "تقليل حدّاکثری فاصله زمان و مکان" تعبير کرد. با اينترنت، با توئيتر، با فيس بوک، با همه اين ماهواره‌ها که بر فراز سر ما در حرکتند، معنای واژه‌های "دور" و "نزديک"، دگرگون شده است.تکنولوژی جديد چنان پيشرفت کرده که "دور" و "نزديک" را در هم فشرده و فاصله "زمان" و "مکان" را روز به روز کمتر و کمتر می‌کند. سؤال اصلی اينجاست که اين "تقليل حدّاکثری فاصله زمان و مکان" چه اثری بر سرنوشت بشر گذاشته و در آينده می‌تواند بگذارد. آيا در جهان در حال يکی شدن، جهان بينی‌‌های گوناگون دينی، فلسفی، سياسی و اجتماعی، همچنان گوناگونی‌های ويژه خود را حفظ خواهند کرد يا اين که بر اثر فشار روند سترگ گلوباليزاسيون، رفته رفته اين گوناگونی‌های گاه متضاد، به يکديگر نزديک خواهند شد؛ خُرده، خُرده در هم آميخته خواهند شد و به سوی نوعی "هم آئی" سير خواهند کرد.
در 
تنوع، تكثرپذیری و خودگردانی مدیریت‌های بومی، خصلت‌هایی بنیادین در این نظام هستند. 
