بهروز علی یاری
پس از چهل سال، به نظر می رسد حاکمیت جمهوری اسلامی دیگر نمی تواند با سیاست های گذشته حکومت کند و بایستی دست به تغییراتی بزند تا ماندگاری اش را برای چهل سال بعدی تضمین کند. اگر در گذشته با بستن درهای کشور به روی سرمایه ی جهانی خود را از گزند بحران های سرمایه مصون می داشت و ثروت ملی را غارت می کرد، اکنون (به عنوان مهم ترین دلیل) با انباشت سرمایه ای در غرب مواجه است که به شدت و به زور به دنبال مناطقی بکر برای سرمایه گذاری است. ایران و بازار منطقه ای پانصد میلیون نفری آسیای مرکزی و خاورمیانه به نظر می رسد که یکی از اهداف مهم این سرمایه گذاری است. از سوی دیگر مسائل داخلی و خارجی هم مزید بر تغییرات سیاست های عمومی جمهوری اسلامی در آینده ی پیش رو می باشد.
نسل انقلابیون سال پنجاه و هفت همگی فرتوت و از کار افتاده شده و محتاج تغییرات جدی اند. (کمااینکه شاهد آن هستیم) و بحث جانشینی بطور جدی مطرح است. دیگر بحث دو جناح محافظه کار و اصلاح طلب برای بند بازی در حفظ حاکمیت کارآیی خود را از دست داده و اصلاح طلبان تقریبا نیمه جان فقط به دریوزگی جناح دیگر مشغول اند و حاکمیت به فکر یکدست کردن خود است. تولید و طبقه ی کارگر رو به اضمحلال کامل است و تقریبا چیزی به عنوان تولید ملی، مگر در