در یکی از شدیدترین درگیری‌ها در طرابلس، پایتخت لیبی، از زمان سرنگونی معمر قذافی، دیکتاتور پیشین آن کشور در سال ۲۰۱۱، نظامیان هوادار ژنرال خلیفه حفتر به پارلمان حمله کرده و آن را معلق اعلام کردند.

درگیری‌ها یک‌شنبه ۲۸ اردیبهشت ماه به دنبال حملات نیروهای مسلح هوادار ژنرال پیشین ارتش به اسلام‌گرایان در بنغازی، دومین شهر بزرگ لیبی صورت می‌گیرد.

ژنرال حفتر که در شورش‌ها علیه معمر قذافی دست داشت، پیشتر در پیامی برای مطبوعات به دولت موقت لیبی تاخته و گفته بود «یک نبرد ملی» را آغاز می‌کند.

رخدادهای تازه در آن کشور، نگرانی‌ها از جنگ داخلی را افزایش داده است.

به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، روز یک‌شنبه، ساعتی پس از آنکه گروهی مسلح به تیربار ضدهوایی و موشک‌ انداز، پارلمان را در اختیار گرفتند، ژنرال مختار فرنانه در تلویزیون آن کشور ظاهر شد و پیامی از سوی ژنرال حفتر را خواند. وی در این پیام گفت که این گروه یک هیئت ۶۰ نفره را جایگزین پارلمان می‌کند.

بنا به گزارش‌ها او بدون ارائه توضیحی گفته است دولت فعلی لیبی به عنوان کابینه اضطراری عمل خواهد کرد.

او گفته است حمله به پارلمان «کودتا» نیست، بلکه «انتخاب مردم است».

این گفته‌ها تکرار سخنان خود حفتر است، که پیشتر گفته بود عملیات مسلحانه آنها برای «قبضه کردن قدرت نیست».

دولت لیبی عملکرد حفتر و هوادارانش را «کودتا» نامیده است.

دولت مرکزی لیبی، پس از شورش‌ها و سرنگونی قذافی، تسلط چندانی بر اوضاع کشور ندارد و نخست‌وزیر دولت موقت آن تا کنون بارها عوض شده است. در عین حال قانون اساسی نیز هنوز نوشته و تصویب نشده است.

نظامیان هوادار ژنرال پیشین، خلیفه حفتر، پیشتر با گروه‌های اسلام‌گرا در بنغازی درگیر شده بودند. در جریان این درگیریها در روزهای گذشته، دست‌کم ۷۰ نفر کشته شدند.

بنا به برخی گزارش‌ها، در عملیات نظامی روز یک‌شنبه نیز دست‌کم دو نفر کشته شده‌اند.

رسانه‌های لیبی در عین حال گزارش داده‌اند که نیروهای نظامی شورشی «برخی از نمایندگان پارلمان را نیز ربوده‌اند».

روزنامه واشینگتن‌پست، می‌گوید در تماس تلفنی‌ای که با وزیر دادگستری آن کشور برقرار کرده «صدای او می‌لرزیده» و گفته است «ما خوبیم. حقیقتا من نمی‌توانم الان صحبت کنم. ممنون».

به گزارش آسوشیتدپرس، نظامیان هوادار دولت موقت، در پایتخت ایست‌های بازرسی برپا کرده‌اند. نظامیان هوادار حفتر در جاده‌های منتهی به جنوب شهر و فرودگاه میز مستقر شده‌اند.

20/05/2014

محمد نوری‌زاد (وسط)، در دیدار با جمعی از فعالان مدنی، شهروندان و از جمله دراویش گنابادی در حافظیه شیراز

به گزارش سایت «مجذوبان نور»، محمد نوری‌زاد به همراه پوریا نوری، برادر کسری نوری از دراویش زندانی در زندان نظام شیراز پس از خروج از حافظیه در نزدیکی بلوار پیرنیا توسط مأموران بازداشت شدند.

بنا به این گزارش سه تن دیگر از دراویش گنابادی با نام‌های فرشاد حاتمی، هاشم پرهیزکار و همسر وی نیز به‌طور جداگانه پس از خروج از حافظیه شیراز توسط مأموران موتور سوار دستگیر و توسط ماشین به پلیس امنیت اخلاقی منتقل و برای ساعاتی مورد بازجویی قرار گرفتند و  پس از چند ساعت آزاد شدند.

پوریا نوری نیز پس از دستگیری آزاد شد اما از محل انتقال و وضعیت محمد نوری‌زاد خبری منتشر نشده است.

«مجذوبان نور» نوشته است، محمد نوری‌زاد قصد ملاقات با مادر و خانواده کسری نوری، فرشید یداللهی و امید بهروزی از وکلای زندانی دراویش گنابادی را داشته  و در راه منزل خانواده یداللهی بوده که توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده است.

فرشید یداللهی، امید بهروزی و کسری نوری سه تن از افراد خانواده یداللهی هستند که نزدیک به سه سال است به‌دلیل دفاع از حقوق دراویش گنابادی در زندان به‌سر می‌برند.

محمد نوری‌زاد سال‌ها پیش از نویسندگان روزنامه کیهان به‌شمار می‌رفت و تا پیش از سال ۱۳۸۸ از حامیان آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران بود اما در جریان اعتراضات پس از انتخابات ریاست‌ جمهوری در سال ۱۳۸۸ به صف منتقدان حکومت پیوست و به‌دلیل نگارش نامه‌های سرگشاده انتقادی خطاب به رهبر جمهوری اسلامی دستگیر شد

20/05/2014

وزارت کار ایران با ارائه اطلاعات جدیدی از بازار کار و بررسی وضعیت دوره‌ای هفت ساله اعلام کرده که نرخ بیکاری جوانان دو برابر سطح متوسط بیکاری در کشور است. این کشور جزو شش کشور اول دارای نرخ بالای بیکاری در خاورمیانه به شمار می‌رود. ایران همچنین در میان ۴۳ کشور جهان، بالا‌ترین نرخ بیکاری را دارد و با پیش بینی نرخ  ۶/ ۱۸ درصدی، در جدول نرخ بیکاری جهان صدرنشین است.

آمارهای وزارت کار، نشان می‌دهند که ایران از نظر نرخ بیکاری بعد از فلسطین، ارمنستان، یمن، عراق و گرجستان در خاورمیانه قرار دارد.

گزارش وزارت کار از وضعیت بیکاری در کشور و تغییرات آن در فاصله سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ نشان می‌دهد که از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۷ نرخ بیکاری کاهش یافته، ولی پس از آن تا سال ۱۳۹۱ افزایش یافته است.

نرخ مشارکت اقتصادی که بیانگر وضعیت عرضه نیروی کار در کشور است نیز در فاصله سال‌های یادشده روندی نزولی داشته و نشان‌دهنده عدم تمایل یا عدم وجود پتانسیل لازم برای ورود زنان به بازار کار است.

اطلاعات موجود نشان می‌دهد که میزان خروج از بازار کار نیز در سنین بالا افزایش یافته و همه این‌ها در مجموع باعث کاهش نرخ مشارکت اقتصادی شده است.

در این گزارش بر روند بیکاری در سال‌های قبل از سال ۱۳۸۴ تاکید نشده است. بر اساس اطلاعات موجود، افزایش نرخ بیکاری در سال‌های اخیر در ادامه بحران‌های اقتصادی دهه‌های قبل قرار دارد و در افزایش نرخ بیکاری زنان، سیاست‌های جمهوری اسلامی در تحمیل نقش‌های مادری – همسری به زنان ایران، نقشی تعیین‌کننده دارد.

افزایش نرخ بیکاری جوانان

نرخ بیکاری جوانان در فاصله سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ به غیر از سال ۱۳۸۶، روندی افزایشی داشته است.

بر اساس اعلام وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، نرخ بیکاری فارغ‌التحصیلان دانشگاهی نیز همواره از سال ۱۳۸۴ به بعد افزایش نشان داده و از ۷ / ۱۵ درصد در سال ۱۳۸۴، به ۸ / ۲۰ درصد در سال ۱۳۹۱ رسیده است.

بررسی‌ها نشان می‌دهند که عرضه نیروی کار زنان فارغ‌التحصیل دانشگاهی در کشور بسیار بالا و نرخ بیکاری آن‌ها نیز نسبت به مردان قابل توجه است.

در سال ۱۳۹۱ نرخ بیکاری مردان فارغ التحصیل دانشگاه ۸ /۱۴ درصد و بیکاری زنان حدود ۳۲ درصد بوده است.

سهم کسانی که در هفته کم‌تر از ۴۴ ساعت کار می‌کردند، اما به هر دلیلی خواهان اضافه کاری هستند نیز از ۴ / ۷ درصد سال ۱۳۸۴، به ۲ / ۹ درصد در سال ۱۳۹۲ افزایش یافته است.

سهم مردان شاغلی که به دنبال انجام اضافه‌کاری هستند نیز نسبت به زنان سه برابر است.

وضعیت ایران در خاورمیانه

بررسی وضعیت بازار کار ایران و جایگاه آن در بین کشورهای منطقه خاورمیانه نشان می‌دهد که ایران فاصله بسیار زیادی با نرخ بیکاری تک‌رقمی دارد.

قطر با شش دهم درصد دارای بهترین وضعیت بیکاری در منطقه است. ایران در این عرصه دارای رتبه ۲۱ است.

همچنین در بخش بیکاری جوانان، ایران دارای رتبه ۱۹ در منطقه است. نرخ بیکاری در برخی کشور‌ها مانند قزاقستان، آذربایجان، پاکستان، افغانستان، لبنان و ترکیه در حوزه جوانان و نرخ عمومی آن بهتر از ایران است.

مقایسه کاهش نرخ بیکاری در ایران با کشور‌های خاورمیانه از سال ۲۰۰۵ تا سال ۲۰۱۲ نشان می‌دهد که در این دوره زمانی نرخ بیکاری در برخی کشور‌ها مانند قزاقستان به میزان ۹/۵، قطر ۴/۹ و ارمنستان ۷/۵ درصد کاهش داشته، اما این کاهش در ایران تنها ۱/ ۱ درصد بوده است.

بر اساس اطلاعات وزارت کار، نرخ مشارکت اقتصادی در ایران از وضعیت مناسبی برخوردار نیست به نحوی که این نرخ در قطر نسبت به ایران ۹/۴۱ درصد بیشتر است.

بر اساس آمار بانک مرکزی، در سال ۱۳۸۹ در ایران، ۲۲/۵ درصد خانوار‌ها «بدون فرد شاغل»، ۵۵/۴ درصد دارای «یک نفر شاغل»، ۱۷/۲ درصد دارای «دو نفر شاغل» و ۴/۹ درصد دارای «سه نفر شاغل و بیشتر» بوده‌اند.

طبق محاسبات این بانک، تعداد خانوارهای بدون شاغل در اقتصاد ایران از بیش از دو میلیون و ۹۲۱ هزار خانوار به چهار میلیون و۴۱۰ هزار خانوار افزایش یافته است.

بر این اساس، وضعیت «بار تکفل» در ایران که نشان‌دهنده جمعیت افراد غیرشاغل به افراد شاغل است چندان مناسب نیست.

هرچه شاخص بارتکفل در کشوری بالا‌تر باشد فشار وارده بر جمعیت شاغل برای تامین معاش افراد تحت تکفل فزونی می‌گیرد و سطح رفاه کاهش می‌یابد.

بر اساس مقایسه ایران با سایر کشورهای خاورمیانه، بار تکفل در این کشور وضعیت مناسبی ندارد و کشور‌هایی چون مانند قطر، امارات و بحرین دارای رتبه‌های مناسبی در منطقه هستند.

به صورت کلی مقایسه برخی از شاخص‌های بازار کار کشورهای خاورمیانه نشان می‌دهد که ایران بعد از فلسطین، ارمنستان، یمن، عراق و گرجستان بالا‌ترین نرخ بیکاری را با رتبه ۲۱ دارد.

نرخ بیکاری در ایران

نرخ بیکاری جوانان در قیاس با کشورهای آذربایجان، اردن، ارمنستان، عربستان سعودی، قطر، ازبکستان، ایران، ترکمنستان، عمان، کویت، اسرائیل، بحرین، ترکیه، فلسطین، گرجستان، مصر، افغانستان، پاکستان، سوریه، قرقیزستان، لبنان، امارات متحده عربی، تاجیکستان، عراق، قزاقستان و یمن در رتبه ۱۹ قرار دارد.

ایران از نظر شاخص نسبت اشتغال نیز در میان این کشورها رتبه ۲۲ را دارد و بعد از فلسطین، عراق و اردن پایین‌ترین نسبت اشتغال را به خود اختصاص داده‌اند.

نرخ مشارکت اقتصادی ایران تنها از کشورهای فلسطین، اردن، عراق و سوریه بالا‌تر است و جایگاه ایران در رتبه ۲۱ قرار دارد.

نرخ تورم ایران بعد از کشور سوریه، بالا‌ترین نرخ است و بار تکفل ایران وضعیت مناسب‌تری نسبت به سایر شاخص‌های منتخب دارد. ایران در این بخش دارای رتبه ۱۸است.

هر خانواده، یکشاغل

بر اساس اعلام سازمان جهانی کار، جمعیت جوان بیکار ایران به یک میلیون و ۳۲۱هزارنفر رسیده است که ۹۳۱هزار نفر آن مرد و ۳۹۰هزار نفر نیز زن هستند.

متوسط دستمزد ماهیانه در ایران در سال ۲۰۱۲میلادی یک میلیون و ۲۰۳هزار و ۳۲۷ تومان بوده و با وجود اینکه هر خانوار به صورت متوسط ۵۵/۳ نفر جمعیت داشته، اما تنها ۱/۱نفر از آن شاغل بوده‌اند.

در اردن، افغانستان، عراق، فلسطین و یمن کار شاغلان خانواده‌ها برای تامین معاش سخت‌تر از ایران است. در عین حال، افراد دارای شغل در کشورهای امارات، بحرین، قطر و کویت شرایط اقتصادی به مراتب بهتری از مردم ایران دارند.

علاوه بر کشورهای یادشده، تامین معیشت برای افراد دارای کار یا به اصطلاح بار تکفل در کشورهای آذربایجان، ارمنستان، ازبکستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکمنستان، ترکیه، عربستان، عمان، قرقیزستان، قزاقستان، گرجستان، لبنان و مصر نیز نسبت به ایران در شرایط بهتری قرار دارد. این فاصله در مورد برخی کشور‌ها تا دوبرابر است.

20/05/2014

دانشجویان دانشگاه تبریز، ظهر یکشنبه، ۲۸ اردیبهشت‌ماه، در اعتراض به سخنرانی محمدحسین صفار هرندی، سردبیر پیشین روزنامه کیهان و وزیر ارشاد دولت نهم محمود احمدی‌نژاد، در ساختمان مرکزی دانشگاه، با پلاکارد و شعار علیه وضع موجود به او اجازه سخنرانی ندادند.

به‌گزارش هرانا، تارنمای مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، این دانشجویان نوشته‌هایی با عناوین «ما برگشتیم»، «آزادی، برابری»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «دانشگاه پادگان نیست»، «نه به سانسور!»، «توی سینه‌اش جان جان جان یه جنگل ستاره داره»، «ما از مبارزات و مطالبات طبقهٔ کارگر حمایت می‌کنیم»، «ما خواهان آزادی بیان و تشکل مستقل هستیم»، «در راه رهایی جز زنجیر‌ها چیزی برای از دست دادن نداریم»، «تبعیض جنسیتی ملغی باید گردد» در دست داشتند.

بنا بر این گزارش، دانشجویان همچنین با خواندن سرودهای «یار دبستانی» و «سر اومد زمستون» و همچنین با شعارهایی همچون «دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد»، «وزیر ضد فرهنگ، بلای جان ملت»، «فرهنگ پادگانی، نمی‌خوایم، نمی‌خوایم»، «وزیر رئیس زندانه، فرهنگ همه‌اش بهانه‌س»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «دروغگو، دروغگو» اعتراض خود را بیان کردند.

این گزارش می‌افزاید، با حمله بسیجی‌ها و مسئولان حراست دانشگاه تبریز و مأموران وزارت اطلاعات به دانشجویان معترض و پاره کردن پلاکاردهای آن‌ها، این اعتراض به درگیری فیزیکی کشیده شد.

دانشجویان معترض سپس تالار را ترک کردند و در محوطه مقابل ساختمان مرکزی دانشگاه با خواندن چند سرود و شعار به اعتراض خود پایان دادند.

حراست دانشگاه تبریز در روزهای اخیر چند تن از دانشجویان معترض را احضار کرده است.

19/05/2014

مجازات اعدام نوعی «انتقامجویی» است. با آنکه متهم ممکن است جرم سنگین و غیر‌قابل جبرانی را مرتکب شده باشد، اما با اجرای مجازات اعدام تنها صورت مسأله پاک می‌شود و مانعی در برابر تکرار آن نمی‌شود و ریشه‌های ارتکاب جرم را باید در جایی خارج از فرد متهم جست‌وجو کرد.

اما حکومتی که برای سرپوش گذاشتن بر کوتاهی‌های خود دست به پاک کردن صورت مسأله می زند، نیاز دارد دیگران را هم تشویق به انجام عمل مشابه کند. به همین دلیل با تشویق به قصاص و انتقامجویی، برای خود شریک جرم می‌تراشد.

در حالی که تجربه نشان داده لبه «بخشش» همواره از لبه «انتقام» برنده‌تر بوده است. آمار زیر کارکرد یک ساله جمهوری اسلامی ایران در رواج انتقام‌گیری را نشان می‌دهد.

بر اساس جدول منتشر شده توسط مرکز اسناد حقوق بشر ایران در طی سال ۱۳۹۲ تعداد ۷۶۳ مورد اعدام توسط جمهوری اسلامی ایران ثبت شده است که این رقم در مقابل ۵۲۰ مورد اعدامی سال ۱۳۹۱ رشدی ۴۷ درصدی را نشان می‌دهد.

این رقم از زمان روی کار آمدن حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهوری (۱۲ مرداد ۱۳۹۲) تا پایان سال برابر با ۵۵۹ مورد اعدام بوده که در مقایسه با همین دوره تاریخی در سال ۱۳۹۱ که ۳۳۴ مورد اعدام ثبت شده است، رشد چشمگیر ۶۷ درصدی را نشان می‌دهد.

در بین استان‌های کشور، استان البرز با ۱۴۶ اعدام در طول سال ۱۳۹۲ پیشتاز بوده و در پی آن استان آذربایجان غربی با ۷۵ اعدام در رتبه دوم کشور در همان سال قرار گرفته است.

اعدام در ملاء عام

در سال ۱۳۹۲ تعداد ۵۱ مورد اعدام در ملاء عام ثبت شده که از این نظر استان فارس با ۱۴ اعدام در ملاء عام پیشتاز بود.

در پی آن، دو استان البرز با ده مورد و هرمزگان با شش مورد اعدام در ملاء عام در رتبه‌های بعدی قرار گرفته‌اند.

بقیه استان‌ها نیز با ارقام پایین‌تری از اعدام در ملاء عام در پی این سه استان قرار گرفته‌اند.

شعبه دوم دادگاه انقلاب شیراز

نکته قابل توجه از ۱۴ مورد اعدام در ملاء عام استان فارس این است که دست‌کم شش مورد از این اعدام‌ها که همگی به اتهام سرقت مسلحانه بوده حکم «اعدام در ملاء عام» توسط شعبه دوم دادگاه انقلاب شیراز به ریاست قاضی یزدانیان صادر شده است.

قاضی یزدانیان همان کسی است که احکام بسیار سنگینی نیز برای دراویش بازداشت شده در استان فارس بریده است. وی در اردیبهشت ۱۳۹۲ همراه با چند قاضی دیگر به‌عنوان قاضی نمونه «به لحاظ دقت، سرعت و قاطعیت در برخورد با جرایم مهم و خشن» توسط دادگستری استان فارس مورد تقدیر قرار گرفته است.

مقایسه جدول اعدام‌ها در سال‌های مختلف نشان می‌دهد صدور حکم اعدام در ملاء عام هیچ تاثیری در کاهش جرم در سطح جامعه نداشته، بلکه فقط منجر به تقدیر مقامات از قضات صادر‌کننده احکام شده است.

شعبه دوم دادگاه کیفری استان البرز

در استان البرز، تمام ده مورد اعدام در ملاء عام، به اتهام تجاوز به عنف بوده است.

حداقل هشت مورد از این احکام توسط شعبه دوم دادگاه کیفری استان البرز صادر شده‌اند.

در واقع در طول سال ۱۳۹۲ این شعبه اختیار فراوانی در صدور حکم اعدام در ملاء عام داشته است.

خلاصه‌ای از چند پرونده اعدام در ملاء عام

بررسی چند پرونده اعدام در ملاء عام نشان می‌دهد که برخی از متهمان صرفاً به واسطه محدودیت‌های اجتماعی یا فشارهای اقتصادی موجود در ایران و نه به‌واسطه زیاده‌خواهی، در مسیر ارتکاب جرم قرار گرفته‌اند.

مادامی که جامعه ایران بسته و جوانان نیز دور از ارتباطات اجتماعی به دو بخش زنانه و مردانه تقسیم شوند، حتی با اعدام در ملاء عام هم نمی‌توان انتظار کاهش جرم و جنایت را داشت. دیدن صحنه‌های خشونت‌بار همچون اعدام متهمان، نه فقط درس عبرتی برای بیننده نیست، بلکه آنها را به همان سمت سوق می‌دهد.

در روز هفتم اسفند سال ۱۳۹۲، سه جوان به نام‌های ارسلان ابراهیمی، حبیب‌الله خانعلی‌زاده، و حمید یوسفی که همگی ۲۶ ساله بودند به اتهام تجاوز به عنف به ترتیب در مهرشهر کرج، نظر آباد و هشتگرد (استان البرز) در ملاء عام اعدام شدند. این سه نفر متهم بودند که در سال ۱۳۸۷ زنی را در شهرک طالقانی کرج از جلوی چشمان همسرش ربوده‌اند و مورد تجاوز قرار داده‌اند.

در ۲۶ بهمن ۱۳۹۲ دو جوان ۲۲ و ۳۵ ساله به نام‌های نعمت‌الله جزعی و ابوالفضل رضایی به اتهام تجاوز به عنف در محدوده متروی گلشهر کرج (استان البرز) در ملاء عام اعدام شدند.

در ۱۸ مهر ۱۳۹۲ جوانی ۲۳ ساله به نام ح. الف. به اتهام محاربه از طریق سرقت مسلحانه از آرایشگاه‌های شهر فسا (استان فارس) در ملاء عام در همان شهر اعدام شد.

در ۲۳ شهریور ۱۳۹۲ جوانی ۱۸ ساله به نام عرفان قلی‌نژاد به اتهام تجاوز به عنف در شهرستان قائم شهر (استان مازندران) در ملاء عام اعدام شد. این جوان به دختر دانش‌آموزی درخواست دوستی داده و پس از تجاوز به وی و فیلمبرداری از عمل خود، وی را وادار به سکوت و تجاوزهای بعدی کرده بود.

در ۲۱ شهریور ۱۳۹۲ سه جوان چوپان به نام‌های حسین خدادادی، صادق سال‌افزون و مهدی عباسی‌زاده به اتهام تجاوز به عنف در شهر دهدشت (استان کهگیلویه و بویراحمد) در ملاء عام اعدام شدند. این سه جوان زنی را که به همراه همسرش با موتورسیکلت به منطقه تفریحی «برج علی‌شیر» دهدشت رفته بودند پس از ضرب و جرح همسرش مورد تجاوز قرار داده بودند.

در ۱۳ شهریور ۱۳۹۲ جوانی ۲۳ ساله به نام ج. ح. به اتهام قتل عمد در ایلام در ملاء عام اعدام شد. این جوان دلیل خود برای قتل جوان مقتول را اختلاف‌های خانوادگی اعلام کرده است.

در ۳۰ مرداد ۱۳۹۲ مردی ۳۳ ساله به نام د. الف. به اتهام قتل دختر بچه ای شش ساله در منطقه آناخاتون تبریز (استان آذربایجان شرقی) در ملاء عام اعدام شد.

این مرد که شغلی کم درآمد داشته، دختر بچه‌ای شش ساله را که گم شده بوده، جهت سرقت النگو و گوشواره‌اش به خانه خود می‌برد و پس از سرقت، باو را رای جلوگیری از فاش شدن هویت‌اش، خفه می‌کند. این مرد متاهل بوده و همسر باردار وی در زمان وقوع جرم در منزل نبوده است.

در ۲۷ مرداد ۱۳۹۲ سه جوان به نامهای معراج ت، ایمان پ و علی ع که بین ۲۰ تا ۲۴ سال سن داشتند، به اتهام تجاوز به دو دختر در کرج بطور همزمان در سه منطقه فردیس، محمد شهر و میدان طالقانی کرج در ملاء عام اعدام شدند.

این سه جوان در قالب مسافرکش اقدام به سرقت اموال مسافران خود می‌کردند. فیلمی که در ششم اسفند سال گذشته مبنی بر درگیری متهم در پای چوبه دار با ماموران که در پی تقاضای وی برای آخرین دیدار با مادرش در رسانه های اجتماعی منتشر شد، ممکن است مربوط به یکی از این سه متهم باشد.

در نهم تیرماه ۱۳۹۲ دو جوان به نام‌های آرش مولایی (۲۰ ساله) و بهنام سهرابی (۲۴ ساله) به اتهام تجاوز به عنف در کرج (استان البرز) در ملاء عام اعدام شدند.

این دو جوان دو خواهر را به عنوان مسافر سوار خودروی شخصی خود کرده و پس از انحراف از مسیر اصلی در حوالی کرج مورد تجاوز قرار داده بودند.

در نهم اردیبهشت ۱۳۹۲ جوانی ۲۷ ساله به نام س. ع. به اتهام لواط در شهرستان کازرون (استان فارس) در ملاء عام اعدام شد.

19/05/2014

آن‌ها قربانیان انتقام‌جویی مردانی هستند که از روی حسادت یا به‌خاطر دعواهای خانوادگی زیبایی‌شان را از بین برده و جوانی‌شان را تباه کرده‌اند. زنانی که سرنوشتی کم‌‌ و بیش مشابه سرنوشت آمنه بهرامی دارند، اما برخلاف او در گمنامی به‌سر می‌برند: قربانیان اسیدپاشی.

آمنه بهرامی، زن جوانی که در آبان‌ماه ۱۳۸۳ قربانی اسیدپاشی شد در رسانه‌ها حضور برجسته‌ای داشت. اما در سراسر جهان، به‌ویژه در کشورهای کمتر توسعه‌یافته، کمتر کسی خبری از قربانیان اسیدپاشی دارد.

به‌تازگی کتابی از آن کریستین ووهرل، عکاس آلمانی-فرانسوی منتشر شده است. این کتاب دربردارنده ۱۰۰ عکس از قربانیان اسید‌پاشی است. نمایشگاهی هم از این عکس‌ها از ۶ ژوئیه ۲۰۱۴ تا ۱۱ ژانویه ۲۰۱۵ در موزه مردم‌شناسی شهر مونیخ در آلمان برگزار می‌شود.

آشنایی با فریدا

آن کریستین ووهرل دو سال پیش در سفر به بنگلادش با زنی به نام فریدا بگم آشنا شد. شوهر قمارباز فریدا بگم در دعوایی خانوادگی به سر تا پای او اسید پاشید. از آن زمان ۱۷ سال می‌گذرد و با این‌حال فریدا بگم هنوز از دیدن خودش در آینه خجالت می‌کشد. فریدا در این مدت بارها تحت مداوا قرار گرفته و در مجموع ۱۷ بار جراحی شده است. همسرش هم همچنان در زندان است.

پروژه عکاسی از قربانیان اسیدپاشی پس از آشنایی با فریدا بگم در روستای دورافتاده‌ای در بنگلادش آغاز شد. آن کریستین ووهرل از بنگلادش به هند، پاکستان، کامبوج، نپال و اوگاندا سفر کرد و در این سفرها که مجموعاً دو سال به درازا کشید با ۴۸ زن قربانی اسیدپاشی آشنا شد. همه آن‌ها به رغم تفاوت‌های فرهنگی، سرنوشت و مشکلات مشابهی داشتند که اکنون در ۱۰۰ عکس مستند شده‌اند. این زنان تلاش می‌کنند با تنهایی و گوشه‌گیری‌ای که به آنها تحمیل شده کنار بیایند، اعتماد به نفس از دست رفته‌شان را بازبیابند و زندگی تازه‌ای سر بگیرند.

حجاب‌ها کنار می‌رود اما حریم‌ اشخاص حفظ می‌شود

مهم‌ترین ویژگی این مجموعه در این است که عکاس هرچند به محرمیت قربانیان خشونت راه پیدا می‌کتد، اما هرگز تلاش نمی‌کند زخم‌های این قربانیان را به گونه‌ای به نمایش بگذارد که توجه بیینده را جلب کند. در هند ووهرل با زن جوانی آشنا می‌شود که خواستگارش به رغم مخالفت خانواده‌اش قصد ازدواج با او را داشته. خانواده شوهر به چهره او اسید می‌پاشند و با این حال مردی که به خواستگاری او آمده بود، با او ازدواج می‌کند. این زن برای اولین بار در یک رستوران مقابل دیدگان عکاس حجابش را کنار می‌زند. شرم این لحظه به خوبی در عکس ثبت شده است، بدون آنکه به نمایش گذاشته شود.

آن کریستین ووهرل درباره این لحظه می‌گوید: «برای اولین بار بود که در انظار عمومی حجابش را کنار می‌زد و چهره زخم‌خورده‌اش را نشان می‌داد. کار سختی بود. اما بعد که غذامان را خوردیم و از رستوان بیرون آمدیم به من گفت مثل این است که روز استقلال‌اش را جشن گرفته باشد. گفت از این به بعد دیگر خودم را پنهان نمی‌کنم. دلیلی هم ندارند که خودم را پنهان کنم.»

بازیابی احساس زن بودن

در شهر داکا، پایتخت بتگلادش در مجموع بیش از چهار هزار زن قربانی اسیدپاشی زندگی می‌کنند. آن‌ها تحت پوشش یک انجمن خیریه قرار دارند و دور از باقی مردم زندگی می‌کنند. پیش از این در بنگلادش هر سال ۴۰۰ زن قربانی اسیدپاشی می‌شدند. این رقم در حال حاضر در اثر کوشش‌ها، مددکاری‌ها، اقدامات پیشگیرانه و روشنگری‌های این انجمن به ۸۰ زن در سال کاهش یافته. عده‌ای از جراحان و روان‌درمانگران هم به طور افتخاری با این انجمن همکاری می‌کنند. به‌رغم تلاش آن‌ها قربانیان اسیدپاشی نمی‌توانند احساس زن بودنشان را بازبیابند. آن کریستین ووهرل می‌نویسد او تلاش کرده با مجموعه‌ای از عکس‌های این قربانیان این احساس را در آن‌ها ایجاد کند.

19/05/2014

خلیفه حفتر، رهبر نیروهایی که خود را «ارتش ملی لیبی» می‌خوانند، شنبه ۲۷ اردیبهشت، از شهروندان شهر «بنغازی» خواست تا پیش از آغاز دور تازه حملات علیه شبه‌نظامیان اسلامی این شهر را ترک کنند. همزمان مقامات رسمی لیبی نسبت به کودتا در این کشور هشدار داده‌اند.

این اعلام یک روز بعد از شدیدترین درگیری‌های بنغازی در چند ماه اخیر صورت می‌گیرد که به کشته‌شدن ده‌ها تن در این شهر بندری انجامید.

خبرگزاری رویترز گزارش داد، می‌توان برخی خانواده‌ها را مشاهده کرد که در حال جمع‌وجور کردن وسایل و دورشدن از مناطق غربی  بنغازی هستند.

روز جمعه مناطق غربی بنغازی، محل درگیری ارتش ملی لیبی (ال ان ای) به رهبری ژنرال ناراضی حفتر و شبه‌نظامیان اسلامی بود.

رهبر نیروهای ارتش ملی لیبی گفته آن‌ها به دلایل تاکتیکی و به طور موقت از بنغازی عقب‌نشینی کرده‌اند.

همزمان سخنگوی پارلمان لیبی، خلیفه حفتر را متهم به توطئه برای کودتا کرده است.

با این حال حفتر در یک باشگاه ورزشی در «آبیار»‌، شهر کوچکی در شرق شهر بنغازی به خبرگاران گفت که «ما با نیرو بازخواهیم گشت.»

او ادامه داد که ما این نبرد را تا رسیدن به اهداف‌مان ادامه خواهیم داد. خلیفه حفتر افزود که پارلمان و حکومت لیبی مشروعیت ندارند، چرا که موفق به برقراری امنیت نشدند.

او تأکید کرد «خیابان‌ها و مردم با ما هستند» و اکنون ارتش ملی لیبی نیروهایش را در لیبی پراکنده کرده است.

در طرابلس، نوری ابوسهمین، فرمانده ارشد نظامی و سخنگوی پارلمان لیبی در کنفرانسی خبری در تلویزیون اعلام کرد که حفتر تلاش می‌کند تا کودتایی را ترتیب دهد.

یک مقام رسمی وزارت بهداشت گفت که آمار کشته‌ها به ۴۳ افزایش پیدا کرده و بیش از ۱۰۰ تن مجروح شده‌اند.

از سوی دیگر، به روایت رهبر ارتش ملی لیبی، در این نبرد شبه‌نظامیان اسلامی ۶۰ کشته‌ و حدود ۲۵۰ مجروح داده‌اند. او آمار تلفات ارتش ملی نیز شش کشته و ۳۷ زخمی دانست.

یکی از کارگران بیمارستانی که حداقل ۴۰ جسد را دریافت کرده، گفت: «اجساد بیشتری در حال آمدن به این منطقه بیرون بنغازی است.»

مقامات حمل و نقل از بسته‌شدن فرودگاه بنغازی در روز شنبه خبر داده‌اند.

یک مقام مصری نیز گفته که یک خط هواپیمایی این کشور تا بهبود وضعیت امنیت در بنغازی پروازهای خود به این کشور را متوقف کرده است.

بر اساس گزارش‌ها، ارتش لیبی بعد از استفاده  از یک هلی‌کوپتر در روز جمعه از سوی نیروهای نظامی حفتر، منطقه پرواز ممنوع اعلام کرد.

از زمان آغاز جنگ داخلی در سال ۲۰۱۱، پس از سقوط حکومت ۴۲ ساله معمر قذافی، رهبر سرنگون‌شده لیبی، این کشور قادر به اعمال قدرت و خلع سلاح گروه‌های شورشی نشده است.

بنغازی پایگاه اصلی سازمان ناتو در حمله علیه نیروهای طرفدار معمر قذافی بود.

19/05/2014

به گزارش «سازمان عدالت برای ایران»، هیأت داوران مادران خاوران ایران و عادل الرحمان خان، فعال حقوق بشر بنگلادشی را به طور مشترک برندگان امسال خود انتخاب کردند.

مادران خاوران، به جمع خانواده‌های زندانیان سیاسی گفته می‌شود که به اتهام مخالفت با جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند.

بعد از سال ۱۳۶۷ گورستانی که محل دفن دسته‌جمعی و انفرادی بسیاری از مخالفان جمهوری اسلامی بود به طور نمادین مکان‌یاد و گردهمایی خانواده‌های آنان شد. این درحالی بود که بسیاری از خانواده‌ها از محل دفن اعضای خانواده‌شان که در اعدام‌های گسترده سال ۶۷ با فتوای مذهبی روح‌الله موسوی خمینی، رهبر وقت ایران صورت گرفت، بی اطلاع بودند.

طی ۲۵ سال گذشته این خانواده‌ها جمعه اول تابستان و جمعه آخر اسفند هر سال را در گورستان خاوران گردهم می‌آمدند. از دوران محمود احمدی‌نژاد تاکنون نیروهای امنیتی از هرگونه گردهمایی در خاوران جلوگیری می‌کنند.

کنفرانس مطبوعاتی نمایندگان مادران خاوران

پروانه میلانی و معصومه دانشمند، به نمایندگی از طرف این جمع برای دریافت جایزه به کره‌‌جنوبی سفر کرده بودند.

پروانه میلانی، خواهر رحیم میلانی و معصومه دانشمند، مادر بیژن بازرگان دو تن از زندانیان سیاسی هستند که در اعدام‌های گروهی تابستان ۱۳۶۷ در دادگاه‌های چند دقیقه‌ای جان خود را از دست دادند.

آنها امروز پیش از مراسم اهدای جایزه با حضور در یک کنفرانس مطبوعاتی به شرح وضعیت خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده پرداختند: «در طی این سال ها بسیاری از ما، تنها به خاطر داشتن خانواده ای دگراندیش یا برای پیگیری کشف حقیقت یا برای شرکت در مراسم یادبود کشته شدگان خودمان یا دیگری از کار برکنار یا ممنوع الخروج یا به اشکال مختلف تحقیر و تهدید و از زندگی اجتماعی محروم شده ایم، ولی علیرغم تمامی این اذیت و آزارها ما هم چنان ایستاده ایم تا بتوانیم به کشف حقیقت و برقراری عدالت یاری رسانیم.»

نمایندگان خانواده‌ها جایزه گوآنجو را شنیده شدن «صدای دادخواهی» خود دانستند و افزودند که احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هایی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که زندانیان سیاسی اعدام‌شده را در بی‌خبری در آن دفن کرده‌اند.

پروانه میلانی و معصومه دانشمند که در جمع رسانه‌های کره‌ای سخن می‌گفتند خانواده‌های تمامی این زندانیان سیاسی سراسر ایران را «مادران خاوران» خواندند.

آن‌ها ادامه دادند که حکومت ایران خانواده‌ها را برای دانستن حقیقت چرایی و چگونگی این کشتارها مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند.

طی سال‌های گذشته و با وجود اعتراض و پرسش‌های خانواده‌های مخالفان اعدام‌شده جمهوری اسلامی در سال ۶۷، و تلاش بسیاری از فعالان و نهادهای سیاسی و حقوق‌ بشری، حکومت ایران از پاسخگویی به این مسئله خودداری کرده‌اند.

نمایندگان خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام‌شده دهه شصت گفته‌اند، «متأسفانه تا امروز پیگیری‌های‌شان بدون نتیجه باقی مانده».

آن‌ها با فراخواندن تمامی فعالان و نهادهای بین‌المللی از آنان خواستند تا برای دانستن حقیقت و برگزاری آزادنه مراسم یادبود به عنوان مسأله‌ای به روز و برای رفع این بی‌حقوقی و نقض آشکار حقوق بشر بکوشند.

«جایزه گوانگجو برای حقوق بشر»

طی چند دهه گذشته خانواده مخالفان اعدا‌م‌شده حکومت جمهوری اسلامی، برای  پیگیری حقایق و اطلاع‌رسانی درباره اعدام‌های گسترده تابستان ۱۳۶۷ با احضار، بازداشت و سرکوب نهاد‌های قضایی و امنیتی ایران مواجه بوده‌اند.

در این اعدام‌ها حدود چهار هزار تن از مخالفان جمهوری اسلامی از گروههای سیاسی(چه با مشی مسلحانه و چه غیرمسلحانه) و حتی زندانیانی که حکم قطعی محکومیت به حبس را دریافت کرده بودند، با فتوای مذهبی آیت‌الله خمینی و قاضی‌های دادگاه «شرع» به اتهام‌های چون محاربه و ارتداد کشته شدند.

طی ۲۵ سال گذشته این خانواده‌ها همواره خواهان روشن شدن حقیقت و برقراری عدالت در مورد افراد مسئول این اعدام‌ها بوده‌اند و توانسته‌اند با حضور خود در گورستان خاوران، این مکان را به عنوان سندی از نقض حقوق بشر توسط حکومت ایران حفظ کنند.

این نخستین‌بار است که یک نهاد حقوق بشری بین‌اللملی با اهدای جایزه از تلاش‌های این جمع از خانواده زندانیان سیاسی اعدام‌شدگان دفاع می‌کند.

بنیاد گرامیداشت ۱۸ مه که هر سال، جایزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می‌کند یک سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است که در ۳۰ اوت ۱۹۹۴ توسط بازماندگان قتل‌عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ در شهر گوانگجو کره جنوبی تأسیس شد.

هدف از راه اندازی این بنیاد گرامیداشت خاطره قیام ۱۸ مه و ادامه مبارزه و همبستگی با آن به منظور کمک به اتحاد صلح‌آمیز کره و فعالیت در جهت صلح و حقوق بشر در سراسر جهان است. ۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند.

از سال ۲۰۰۲ با برپایی یک گورستان ملی و تعیین روز ۱۸ ماه مه ‌به‌عنوان روز ملی بزرگداشت قربانیان این رخداد در راه جبران صدمه‌های وارده به بازماندگان این کشتار و خانواده‌های قربانیان تلاش می‌شود.

19/05/2014

شامگاه ۲۷ اردیبهشت ماه (۱۷ مه)، افتتاحیه هشتمین دوره جشنواره شعر فجر با حضور سید عباس صالحی، معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سید علی موسوی گرمارودی، مفتون امینی، علی معلم دامغانی، فاضل نظری، راتی ساکسنا و بهزاد زرین‌پور در فرهنگسرای ارسباران، در تهران برگزار شد.

عده کمی در این مراسم شرکت کرده بودند و بیشتر صندلی‌های سالن فرهنگسرای ارسباران خالی مانده بود.

سید عباس صالحی، معاون فرهنگی ارشاد در سخنانی کوتاه، اما کلی به اهمیت شعر در ایران اشاره کرد و گفت: «امروز شعر به عنوان زبان فردای ملت ایران است و جشنواره شعر فجر می‌تواند مبنایی برای گفت‌وگو در داخل این زبان باشد، پس باید این زبان را پاس بداریم، چراکه به‌ جز گفت‌وگو در داخل، از این شعر‌ها می‌توانیم برای گفت‌وگو با جهان استفاده کنیم.»

علی موسوی گرمارودی، از شاعران نزدیک به بیت رهبری، که پیش از انقلاب سرپرستی انتشارات فرانکلین را به عهده داشت، در افتتاحیه جشنواره شعر فجر، پیش از آنکه اشعارش را بخواند، درباره رابطه شاعر با شعر و همچنین پیرامون «شعر انقلاب» سخن گفت. او ادعا کرد که «شعر انقلاب باری سنگین از تاریخ را بر دوشش حمل می‌کند»، اما نگفت این بار چیست و چرا سنگین است.

افشین علا که بیشتر اشعاری در مایه‌های انقلابی برای کودکان و نوجوانان سروده است، در سخنانش به سیمین بهبهانی اشاره کرد و گفت برخی از اشعاری برجسته‌ترین غزل‌سرای ایران با سرود ملی پهلو می‌زند. او از مسئولان خواست که از «چند صدایی شدن» جشنواره شعر فجر نهراسند و از شاعرانی مانند سیمین بهبهانی، صرفاً به دلایل عقیدتی و به خاطر رویکردهای ایدئولوژیک غافل نشوند.

به گفته افشین علا «مطرح شدن صداهای مخالف نه تنها به “شعر انقلاب” ضربه‌ای نمی‌زند بلکه به رونق و شکوفایی آن کمک هم می‌کند.»

ابتدا قرار بود یدالله رویایی در جشنواره شعر فجر شرکت کند، اما شورای سیاستگذاری هشتمین دوره این جشنواره، ۲۴ اسفند سال گذشته (۱۵ مارس) تصمیم گرفت دعوتش از این شاعر شناخته شده و جریان‌ساز را که از سال‌ها پیش در فرانسه زندگی می‌کند، پس بگیرد. این موضوع حاشیه‌هایی برای این جشنواره دولتی به وجود آورد.

افشین علا بدون آنکه به یدالله رویایی اشاره کند، درباره رویکردهای سلبی گفت: « ما هرگز از اصول خود کوتاه نمی‌آییم و آرمان‌های خود را رها نمی‌کنیم و هرگز اجازه نمی‌دهیم کسی به آرمان‌های ما تعدی کند اما بیاییم این جشن را آنقدر وسیع ببینیم که حتی بچه‌هایی را که از روی ناچاری و فضای تنگ به جریان‌های مخالف روی آورده‌اند جذب کنیم.»

خسرو احتشامی، فاضل نظری، بهزاد زرین‌پور، محمد علی بهمنی، سعید یوسف‌نیا، حشمت منصوری و مشفق کاشانی از دیر شاعرانی بودند که در مراسم گشایش جشنواره شعر فجر شعر خواندند.

همچنین راتی ساکسینا، شاعری از هند نیز در این مراسم چند قطعه از اشعار خود را قرائت کرد.

در روزهای بعدی جشنواره شعر فجر که در فرهنگسرای ارسباران و خانه هنرمندان برگزار خواهد شد، محمدرضا عبدالملکیان، حافظ موسوی، مهرداد فلاح، رضا چایچی، علیرضا قزوه، رزا جمالی، مهرنوش قربانعلی، فاطمه راکعی، شیوا ارسطویی، ضیاء موحد، محمدحسین جعفریان، علیرضا پنجه‌ای، رسول یونان، ابوالفضل زرویی، محمد صالح‌علاء، مصطفی رحماندوست، بیوک ملکی، ناصر کشاورز، جعفر ابراهیمی، افشین علاء، شاپور جورکش، هرمز علیپور، بهزاد خواجات، ابوالفضل پاشا، علی هوشمند، پرویز خائفی، محمدکاظم کاظمی، علی عبداللهی و کیومرث منشی‌زاده به اشعارشان را می‌خوانند.

جشنواره شعر فجر ۳۱ اردیبهشت‌ماه در تالار وحدت به پایان می‌رسد.

18/05/2014